هنگام به کارگیری بازارایابی سبز توسط شرکتها، باید مباحثی همچون قیمت گذاری، طراحی، موضع سازی، تدارکات، ترفیع و ائتلاف‌های سبز مورد توجه قرار گیرد که در ادامه در مورد هریک، توضیحاتی داده می‌شود:
- استراتژی محصول سبز
اصطلاح سبز هنگامی به یک محصول اطلاق می‌شود که عملکرد زیست محیطی و اجتماعی آن در تولید، استفاده و دفع در مقایسه با کالاهای رقبا به طرز قابل توجهی بهبود یافته باشد. به عبارت دیگر، محصولات سبز آن دسته از محصولاتی هستند که بنا به تقاضای مشتریانی که به مسایل زیست محیطی توجه دارند، تولید می‌شوند. اکثر محصولات سبز دارای طول عمر بیشتری نسبت به محصولات سنتی هستند و عموما دارای ویژگی هایی همچون:
- برای ارضای نیازهای واقعی بشر طراحی شده باشد.
- برای سلامت بشر ضرر نداشته باشد.
- در تمام دوران عمر خود سبز باشد.
می باشند (کارسول و اسمیت، 2009).
- استراتژی قیمت گذاری سبز
قیمت سبز باید به گونه‌ای تعیین شود که میان حساسیت مصرف کننده نسبت به هزینه و تمایل او به پرداخت هزینه بیشتر برای کالاهای سازگار با محیط زیست تعادل ایجاد کند. اگر هزینه‌های اجتماعی و زیست محیطی در قیمت ارائه شده به مشتری انعکاس یابد و مشتری نیز تمایل به پرداخت این قیمت داشته باشد، تولیدکنندگان به تولید محصولات سبز تشویق خواهند شد. مشکلی که وجود دارد این است که شرکت هایی که هزینه‌های تولید محصول سبز را به مشتری منتقل می‌کنند با دو خطر متهم شدن به سواستفاده از علایق مشتریان و افزایش نسبی قیمت‌ها در مقایسه با رقبا مواجه هستند. البته توجه به این نکته نیز ضروری است که، توسعه منابع و مواد خام پایدار، حرکت در راستای قوانین زیست محیطی، کنارگذاشتن تکنولوژی‌های قدیمی و آلاینده و مخارج سرمایه‌ای ناشی از استقرار فناوری‌های جدید و پاک با کاهش سربار ناشی از استفاده از مواد خام و انرژی، تقلیل هزینه‌های بسته بندی، کاهش هزینه‌های دور ریز و کاهش هزینه‌های فروش محصولات مکمل، جبران خواهد شد.
برای آشنایی بیشتر با استراتژی های بازاریابی سبز،کتاب دانشنامه برند را مطالعه بفرمایید.
